บทที่ 27

“เราอยู่ห่างจากบ้านประมาณสามสิบนาทีแล้ว ฉันรอไม่ไหวแล้วที่จะได้นอนบนเตียงเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน” ฉันพูดพลางนึกถึงลูกๆ กับเตียงนอนของฉันใจจะขาด

“ฉันพอจะนึกภาพออก” เธอบอกพร้อมกับวางมือลงบนไหล่ของฉัน

“ไม่หรอก เธอไม่มีทางนึกออกจริงๆ หรอก” ฉันพูดอย่างเศร้าใจ “ฉันถูกล่ามโซ่ไว้กับพื้นในท่าที่ต้องนั่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ